Poniedziałek znów szara rzeczywistość. Jak bardzo nie chcemy wracać do tego co nas otacza. Ja osobiście bałam się dzisiaj przekroczyć drzwi mojej szkoły. Nie bałam się bezpośrednio kogoś lub czegoś po prostu bardzo nie chciałam tam być. Nie lubię być wśród wielu ludzi. W takich miejscach ciężko się marzy. A czym był by nasz świat bez marzeń i snów.
Kocham moje kredki. Dzięki nim świat nabiera innego wyrazu. Na papierze nic nie musi być rzeczywiste. Wszystko jest takie jak ma być w naszym świecie. Słonie mogą latać, a mrówki noszą spodnie. Życie było by nudne bez snów i marzeń.
Ilekroć zamykam oczy widzę miejsce w którym byłabym szczęśliwa. Nie ma w nim miejsca na ból i cierpienie. Nie ma nikogo kto by Cię ranił. Nie płaczesz za każdym razem gdy zamykasz oczy. Widzisz świt taki jaki powinien być, bez niczego co zbędne. Ile razy kładziemy się spać płacząc i ile razy wstajemy chcąc płakać ponieważ nie radzimy sobie z tym co dookoła nas. Życie jest straszne ale to tylko od nas zależy czy dodamy do niego odrobiny barwy.
Wiem że, czymś szalonym jest życie marzeniami ale sny działają na mnie jak narkotyk raz spróbowany nie da o sobie nigdy zapomnieć. Żyję w tym tak bardzo że patrząc na ścianę widzę na niej to co pragnę zobaczyć a nie to co jest. Lecz nie chcę z tego rezygnować dla realizmu. Nie zrezygnuję NIGDY.
0 komentarze:
Prześlij komentarz